Objective: The aim of this study is to determine spousal physical violence (SPV), physical abuse during childhood (exposure [EPVC], witnessing parental violence [WPVC]), the frequency of physical violence against their own child (PVAC) and the relationship between them in a male sample. Also it is aimed to determine the contributing sociodemographic characteristics, to assess the burden of psychiatric morbidity, and to discuss its relationship with SPV.
Methods: In this study, data of psychiatric outpatients admitted to the psychiatry outpatient clinic of Sisli Etfal Training and Research Hospital consecutively (n=80) and a control group (n=40) who did not meet the psychiatric diagnostic criteria were compared. SCID-I (Structured Clinical Interview Form for DSM-IV Axis I Disorders) and Clinical Interview Form I-II for Domestic Violence were administered to both groups.
Results: Although there was no statistically significant difference between the groups, high rates of SPV were detected in both groups (71.3% vs. 60%, p=0.215). In the group with a psychiatric diagnosis, EPVC was significantly higher (87.5% vs. 72.5%, p=0.041). On the other hand, there was no significant difference in the rates of WPVC (61.3% vs. 47.5%, p=0.152) and PVAC (76.1% versus 57.6%, p=0.057). In multivariate logistic regression model, a significant predictive factor of SPV was determined as EPVC (Exp[B]: 5.071 95% Cl: 1.092-23.549). There was no significant difference between the violence rates of patients with and without specific psychiatric diagnoses.
Conclusion: This study conducted with an all-male sample shows that domestic violence is common in both psychiatric diagnoses and control groups. When cross-sectionally evaluated, the results of the study show that the EPVC increases the burden of psychiatric comorbidity and SPV.

Amaç: Bu çalışmada erkek bir örneklemde eşe yönelik fiziksel şiddet (EFŞ), çocukluk çağı fiziksel kötüye kullanımı (maruz kalma [ÇFŞM], ana baba şiddetine tanıklık [ÇFŞT]), kendi çocuğuna fiziksel şiddet uygulama (ÇFŞ) sıklıkları ve bunlar arasındaki ilişkinin araştırılması, şiddete katkıda bulunan sosyodemografik özelliklerin belirlenmesi, psikiyatrik morbidite yükünün saptanması ve bunun EFŞ ile ilişkisinin tartışılması amaçlanmıştır.
Yöntem: Çalışmada Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi psikiyatri polikliniğine ardışık olacak şekilde ayaktan başvuran psikiyatrik tanısı olan grupla (n=80), hasta yakınlarından seçilen psikiyatrik tanı ölçütlerini karşılamayan kontrol grubunun (n=40) verileri karşılaştırılmıştır. Her iki gruba sırasıyla SCID-I (DSM-IV Eksen I için Yapılandırılmış Klinik Görüşme Formu) ve Aile İçi Şiddet İçin Klinik Görüşme Formu I-II uygulanmıştır.
Bulgular: Gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmamakla birlikte her iki grupta yüksek oranlarda EFŞ tespit edildi (%71.3’e karşı %60, p=0.215). Psikiyatrik tanısı olan grupta ÇFŞM anlamlı olarak daha yüksekti (%87.5’e karşı %72.5, p=0.041). Buna karşın ÇFŞT (%61.3’e karşı %47.5, p=0.152) ve ÇFŞ (%76.1’e karşı %57.6, p=0.057) oranlarında anlamlı bir farklılık saptanmadı. Çoklu logistik regresyon modelinde bu bağımsız değişkenlerden EFŞ’yi anlamlı düzeyde yordayıcı faktör ÇFŞM olarak saptanmıştır (Exp (B): 5.071 95% Cl: 1.092-23.549). Özgül psikiyatrik tanısı olan ve olmayanların şiddet oranları arasında anlamlı bir farklılık saptanmadı.
Sonuç: Erkek örneklemle yapılan bu çalışma aile içi şiddetin hem psikiyatrik tanı alan hem de kontrol grubunda yaygın olduğu göstermektedir. Kesitsel olarak değerlendirildiğinde çalışma sonuçları ÇFŞM’nin psikiyatrik eştanı yükünü ve EFŞ’yi artırdığını göstermektedir.