Criminal recidivism with the mandated-outpatient treatment as a condition of relase were examined among group of mentally ili offenders with found not guilty by reason of insanity. A retrospective chart review was conducted for 337 offenders with mental disorders who were acquitted as heing not guilty by reason of insanity for the index offense and were active in the outpatient treatment from 1995-1996-1997 to 2001. Data were abstracted on sociodemographic, psychiatric and criminal characteristics and new crimes after the discharged hospital. A general questionnaire and a crime severity grading test were used in collecting data. Of the 337 cases, 17 (5 %) were reported dead and 3 (0.9 %) lost. The where abouts of 49 (145 %) were not by any means. Of the remaining 268 cases, those who had committed repetetive crimes (243-90.7 %) were compared to those who had not 25-9.3 %).

As regards their sociodemographic characteristics, it was found out that femalelmale ratio of the cases was 1/10, mean age was 42 years and mean duration of education was 6 years, the vast majority were single and were mostly blue-collar workers. THe differences between the two groups with regard ta the above-mentioned characteristics were not found to have any statistical significance.

The most common mental disorder was found schizophrenia (34 %), 25 % had a comorbid substance use disorder of personality disorder. Patients committing repetitive crimes were found to have more mood disorders (manic epizode) and substance use disorders, lower levels of functioning than the other group. The length of hospital treatment was found longer in cases committing repetetive crimes. They were not well-adapted ta the obligatoıy outpatient treatment programs.

Bu çalışma ile amaç, psikiyatrik bozukluğu nedeniyle ceza ehliyeti olmayan suçluların zorunlu klinik tedavi sonrasında yineleyici suç açısından durumlarını tespit etmektir. Bu nedenle zorunlu klinik tedavileri (ZKT) bittikten sonra yargı kararı gereği 1995-1996-1997 yıllarında hastaneden çıkarılan olguların, sonraki 4-7 yıllık süreçte geriye dönük tüm kayıtları incelenip, ulaşılabilenlerle kendileri ya da yakınları ile görüşülerek sosyodemografik özellikler, tanı, zorunlu ayaktan kontrollere geliş düzenleri, suç özellikleri ve yineleyici suç araştırılmıştır. Sosyodemografik, hastalık ve suça ait özellikleri belirlemek için hazırlanan bir genel bilgi formu ve suçların şiddetini belirlemek için şiddet derecelendirme ölçeği kullanılmıştır. Araştırmaya alınan, toplam 337 olgunun, % 5' inin (17) öldüğü, % 0.9' unun (3) kayıp olduğu öğrenildi. % 14.5 (49) oranında olguya hiçbir şekilde ulaşılamamıştır. Ölen, kayıp ve ulaşılamayan (17-3-49) olgular dışındaki 268 olgu istatistiki değerlendirmeye alınarak, ZKT sonrası yineleyici suçu olmayanlar (243; % 90.7) ve yineleyici suçu olanlar (25; % 9.3) karşılaştırılmıştır.

Olguların, sosyodemografik özellikleri incelendiğinde, KIE oranın, 1110, yaş ortalamasının 42, öğrenim süresinin ortalama 6 yıl, büyük bir kısmının bekar olduğu ve işçi olduğu, gruplar arasında anlamlı fark olmadığı saptanmıştır. Halen yineleyici suçu olanların belirgin olarak daha çok hastane ya da cezaevinde yaşadığı belirlenmiştir.

Olguların çoğunluğunun psikoz (% 57) olduğu, büyük bir kısmını (% 34) şizofrenlerin oluşturduğu, yineleyici suç işleyenlerde alkol-maddeye bağlı bozuklukların ve duygudurum bozukluğu (manik atak) oranın arttığı , % 25 oranında komorbidite olduğu, daha çok daha kişilik bozukluğu ve/veya alkol-madde kötüye kullanımı olduğu ancak arada istatistiki fark olmadığı saptanmıştır.

ZKT'de söz konusu olan suç ile sonrasında işlenen suç özellikleri açısından anlamlı farklılık saptanmamıştır. Suçlar büyük oranda kişiye yönelik ve orta şiddette suçlardır. Hedef kitle çoğunlukla tanıdıklar, aile üyeleri ve akrabalar olmuştur. ZKT'de ortalama 330 gün kaldıkları, yineleyici suçu olanların daha çok tedaviye uyumsuzluk gösterdikleri ve daha kısa süre hastanede kaldıkları belirlenmiştir. ZKT sonrası ortalama 2 kez kontrol olmaları gerektiği halde sadece 5 kez kontrol oldukları ve bu sayının yineleyici suçu olanlarda (2 kez) belirgin olarak daha az olduğu saptanmıştır.